زمینه و هدف: آرتریت روماتوئید شایع ترین بیماری التهابی روماتیسمی است . در اکثر جوامع شیوع تقریبی 3 درصد دارد . اضطراب یکی از شایع ترین تجارب ناخوشایند روان شناختی است که در بیماران روماتوئیدی گزارش شده است . پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) بر کاهش اضطراب بیماران روماتوئیدی انجام شد . مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و همراه با گروه کنترل بود . جامعه آماری پژوهش شامل بیماران آرتریت روماتوئیدی بود که در طول مدت پژوهش به کلینیک های روماتولوژی شهر کرمان مراجعه کرده بودند متخصصان روماتولوژی بر اساس ملاک های انجمن روماتولوژی امریکا و ملاک های ورود و خروج ، 40 نفر از بیماران زن و مرد به صورت هدفمند انتخاب شدند . سپس اعضا گروه نمونه به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند . برای گروه آزمایشی 15 جلسه یک و نیم ساعته روان درمانی پویشی فشرده کوتاه مدت انجام شد که به صورت هفته ای یک بار و به صورت فردی برگزار شد . پس از 15 جلسه مداخله ، گروه آزمایشی و گواه مجدداً پرسشنامه های مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستان را پر کردند . اطلاعات پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و به وسیله ی نرم افزار SPSS 19 مورد تحلیل قرار گرفتند . یافته ها: یافته های تحقیق پس از بررسی نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و گواه بیانگر این مطلب بود که روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش نمره اضطراب در بیماران روماتوئیدی مؤثر است (05/0>p) . نتیجه گیری: به نظر می رسد به کارگیری مفاهیم و فنون روان پویشی در درک اختلالات اضطرابی ، بسیار مهم هستند . روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده با تأثیر بر مسیر تخلیه اضطراب و کنترل دقیق و پایش لحظه به لحظه اضطراب ، احساس و دفاع ها کمک شایانی به کاهش اضطراب و کاهش نشانه های بالینی در بیماران روماتوئیدی می کند .

زمینه و هدف: بیماری آرتریت روماتویید با خطر افزایش انواع متفاوتی از پریشانی های روان شناختی همراه است. بروز این اختلالات به عوامل فرساینده بیماری مزمن افزوده می شود و در میزان سازگاری و سلامت روانی و اجتماعی این افراد تاثیرات منفی بسیاری را به وجود می آورد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی روان درمانی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) برکاهش آلکسی تایمیا در بیماران روماتوییدی بود . مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون و همراه با گروه کنترل بود . جهت انتخاب نمونه ابتدا از بین کلینیک های تخصصی روماتولوژی شهر کرمان چند کلینیک به صورت تصادفی انتخاب شدند. سپس بیماران آرتریت روماتوییدی که در طول مدت پژوهش مراجعه کرده بودند، توسط متخصصان روماتولوژی مورد ارزیابی قرار گرفتند و بر اساس ملاک های انجمن روماتولوژی آمریکا (2005) و تشخیص متخصص روماتولوژی و ملاک های ورود و خروج، 40 نفر از بیماران زن و مرد مبتلا به آرتریت روماتویید به عنوان نمونه آماری به صورت هدفمند انتخاب شدند. گروه نمونه به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند . برای گروه آزمایشی 15 جلسه یک و نیم ساعته روان درمانی پویشی فشرده کوتاه مدت انجام شد . داده ها با کمک مقیاس الکسی تایمیا تورنتو (TAS) جمع آوری شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند . یافته ها: یافته های تحقیق بیانگر این مطلب بود که روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش میزان آلکسی تایمیا در بیماران روماتوییدی موثر است (05/0p<). نتیجه گیری: روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده با تاثیر بر مسیر تخلیه اضطراب و کنترل دقیق و پایش لحظه به لحظه اضطراب ، احساس و دفاع ها کمک شایانی به کاهش نشانه های بالینی در بیماران روماتوییدی می کند .

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی تغییرات دمای بدن در فرایند توالی پویشی مرکزی در روان درمانی پویشی فشرده کوتاه مدت بود.توصیف بیمار: نمونه شامل یک بیمار بود که به صورت داوطلبانه انتخاب شد. طرح پژوهش، روش مطالعه موردی بود.یافته ها: دمای بدن (دمای دست، دمای پیشانی) در طی پروتکل درمان با استفاده از دستگاه بیوفیدیک اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون غیر پارامتریک K مستقل استفاده شد.نتیجه گیری: روان درمانی پویشی فشرده کوتاه مدت، دمای بدن را تغییر می دهد. دمای بدن یک نشانه ای برای مرور پروتکل و تعیین سطح اضطراب و دفاع های بیمار است.

رابطه با والدین نقش مهمی در زندگی نوجوانان دارد.بروز تعارض در این رابطه باعث آسیب های بلند مدت و جدی در نوجوانان می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان روان پویشی فشرده و کوتاه مدت بر بهبود رابطه متعارض مادر- فرزندی می باشد. این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با پیگیری 2 ماهه صورت گرفت. 16 نفر از مادران به همراه فرزندانشان که ملاک ورود به تحقیق را داشتند به صورت در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای بررسی متغیر آزمایشی از پرسشنامه تعارض والد- فرزند (م روف) استفاده شد. مداخله به مدت 8 جلسه بر روی مادران انجام شد. پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری 2 ماهه بر روی فرزندان اجرا گردید. تحلیل واریانس چند متغیره - آمیخته (درون گروهی- بین گروهی) و تحلیل واریانس چند متغیره آمیخته دو راهه نشان داد که بین پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد ولی در پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل تفاوتی وجود نداشت. این تفاوت در پیگیری دو ماهه ماندگار بود. نتایج این پژوهش نشان داد که مداخله روان پویشی فشرده و کوتاه مدت در بهبود کیفیت رابطه متعارض مادر- فرزندی تاثیر مثبت دارد و این تاثیر در سه مقیاس پرسشنامه معنی دار بود. همچنین یافته ها نشان داد که اثربخشی درمان روان پویشی فشرده و کوتاه مدت بر روی هر دو جنس معنی دار بود و تفاوت معنی داری بین دختران و پسران در پیامدهای درمانی مشاهده نشد.

زمینه و هدف: اختلال اوتیسم یکی از بیماری های گروه اختلالات فراگیر رشد می باشد که با تخریب پایدار در تعامل اجتماعی متقابل، تأخیر یا انحراف ارتباطی و الگوی ارتباطی کلیشه ای محدود مشخص است. هدف از انجام تحقیق حاضر تعیین اثربخشی روان­درمانی پویشی کوتاه مدت بر تحریف شناختی مادران شاغل دارای فرزندان اوتیسم بود. روش کار: تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. از بین مادران شاغل دارای کودکان اوتیسم شهر تهران به روش در دسترس 20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. ابتدا تمام آزمودنی­ها پرسش نامه تحریف شناختی حسن عبدالله زاده و مریم سالار (1389) را تکمیل کردند. سپس گروه آزمایش 9 جلسه روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده را دریافت کرد و هر دو گروه مجدداً پرسش نامه را تکمیل کردند. در نهایت با استفاده از آزمون تحلیل واریانس داده­ها تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد روان­درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش تحریف شناختی (05/0p ≤ ) مادران شاغل دارای کودکان اوتیسمی دارای تحریف شناختی تاثیر مثبت و معنی داری دارد. نتیجه گیری: از روان­درمانی پویشی کوتاه مدت می­توان جهت کاهش تحریف شناختی و در نتیجه جهت بهبود در سلامت روان مادران دارای کودکان اوتیستیک تحریف شناختی استفاده کرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش نارسایی هیجانی زنان متقاضی طلاقانجام شد. روش مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر کرمانشاه در سال 1396 بود که از بین آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. مداخله روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر روی گروه آزمایش به صورت گروهی، هفته ای دو بار در 9 جلسه 60 دقیقه ای اجرا شد؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. از پرسشنامه آلکسی تایمیا تورنتو در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات استفاده و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره تجزیه وتحلیل شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پس از کنترل اثر پیش آزمون، در مرحله پس آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل، در میزان نمرات ناگویی خلقی تفاوت معنادار وجود دارد. با توجه به نتایج تحقیق چنین به نظر می رسد گروه درمانی با رویکرد روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش نارسایی هیجانی زنان متقاضی طلاق موثر است. بنابراین، اجرای چنین درمانی در مراکز مشاوره پیشگیری از طلاق و کلینیک های مددکاری اجتماعی ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: فقدان یکی از دشوارترین و استرس­زا­ترین رویدادهایی است که فرد می­تواند تجربه کند و سخت­ترین آن از دست دادن فرزند است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان­درمانی پویشی کوتاه­مدت فشرده بر معنای زندگی و اضطراب مرگ مادران داغدیده انجام شد.  مواد و روش­ها: روش پژوهش نیمه­آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه زنان 30 الی50 ساله فرزند از دست­داده در اثر خودکشی بود که در سال 1402 به بیمارستان­های­ امام رضا(ع) و سینای تبریز مراجعه کردند. تعداد 30 نفر به روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه روان­درمانی پویشی کوتاه­مدت فشرده را دریافت کرد. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش، پرسش­نامه معنای زندگی Steger، و مقیاس اضطراب مرگ Templer بود. داده­ها با روش آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه­گیری­های مکرر و آزمون تعقیبی Bonferroni تجزیه و تحلیل شدند. یافته ­ها: روان­درمانی پویشی کوتاه­ مدت فشرده در مقایسه با گروه کنترل، معنای زندگی مادران داغدیده را در پس­آزمون افزایش (001/0p<) و اضطراب مرگ آن­ها را کاهش داد (001/0p<). اثر درمان در مرحله پی­گیری بر متغیرهای معنای زندگی (001/0p<) و اضطراب مرگ (001/0p<) ماندگار بود. تأثیر این درمان بر معنای زندگی و اضطراب مرگ در مراحل پس­آزمون و پیگیری اختلاف معنی­دار نداشت. نتیجه­ گیری: به ­نظر می­رسد روان­درمانی پویشی کوتاه­مدت فشرده موجب بهبود معنای زندگی و کاهش اضطراب مرگ مادران داغدیده می­شود. از این­رو، احتمالاً می­تواند درمان مفیدی برای کاهش مشکلات روانی و ساختن معنایی برای زندگی در مادران داغدیده باشد.

زمینه و اهداف: بیماری سرطان بر جنبه های مختلف زندگی افراد از جمله ابعاد سلامت روان اثرگذار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت و شناختی-رفتاری بر خودشفقت ورزی بیماران سرطانی انجام گرفت. روش بررسی: روش پژوهش آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین زنان دارای بیماری سرطان در شهر گرگان در سال 1400، 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایشی یک کنترل) گمارده شدند. از پرسشنامه خودشفقت ورزی نف در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد و مداخله گروه درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی-رفتاری به صورت 11 جلسه 90 دقیقه ای در طی 2 ماه اجرا شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. تحلیل داده ها با روش تحلیل کواریانس انجام شد. یافته ها: یافته ها: با توجه به تتایج به دست آمده درمان پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی-رفتاری بر خودشفقت ورزی بیماران سرطانی اثر معنادار (01/0>p) دارد. همچنین در اثربخشی بیماران سرطانی بین دو درمان پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی-رفتاری تفاوت معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش درمان پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی رفتاری به طور معنی داری باعث افزایش خودشفقت ورزی بیماران سرطانی می شود. اما تفاوت معنی داری بین اثربخشی این دو درمان وجود ندارد.

هدف: سرطان در همه ابعاد سلامت روان افراد اثرگذار است و بر عملکرد طبیعی و تحمل ابهام و تاب آوری آن ها تاثیر منفی می گذارد. پژوهش حاضر با هدف: بررسی و مقایسه اثربخشی روان درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت و شناختی رفتاری بر اضطراب مرگ بیماران سرطانی انجام شد. روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه زنان دچار بیماری سرطان تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی (ره) شهرستان گرگان در سال 1400 بود و نمونه 30 نفر از این بیماران را شامل می شود که به شیوه تصادفی در 2 گروه آزمایشی و 1 گروه کنترل گمارده شدند. از پرسش نامه اضطراب مرگ قربانی در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد و آزمایش گروه درمانی پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی رفتاری به صورت 11 جلسه 90 دقیقه ای اجرا و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. تحلیل داده ها با روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد. یافته ها: یافته ها: نشان داد درمان پویشی فشرده و کوتاه مدت و درمان شناختی رفتاری بر کاهش اضطراب مرگ بیماران سرطانی اثربخش بوده است (0/05>P)، اما بین اثربخشی، 2 روش تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05